Amanda

Los laat ik je...

Amanda

Vanochtend voor de 4de dag op rij, kijk ik vanuit mijn velux hoe de vroege ochtendzon de koude grond van onze tuin verwarmt en verrast het beeld mij. Geen onverwachte beweging ? Vanuit mijn ooghoek verschijnt ineens een vlotjes trippelende Amanda. De ruime voor haar voorziene weide lijkt nu al een paar dagen niet meer te volstaan en het terras wordt uitgekozen om parmantig te paraderen.

Niet toevallig is Amanda de enige van onze vier kippen die ook effectief een naam kreeg. Haar prachtige rosse veren hebben daar zelfs niets mee te maken. Het is vooral haar aparte karaktertje dat zich uit tijdens het eten (zij pikt steevast als eerste) en ook in enige eigenzinnigheid zoals het “ontsnappen” nu.

Bij haar uitbraak heb ik grondig nagekeken of er een opening in de omheining was van de ruime weide maar zonder resultaat. Dus verdraag ik nu reeds vier dagen dat Amanda ontsnapt (aan mijn controle) en rustig in de tuin rondscharrelt en mij tijdens het etensmoment rustig terug volgt naar de weide waar ze blijft tot ze de dag erna telkens opnieuw ontsnapt.

Heel banaal natuurlijk dit dagdagelijkse “probleempje” maar in se niet zo makkelijk om te laten gebeuren en niet onmiddellijk een oplossing te vinden voor dit euvel. Zo zijn er wel meerdere kleine frustraties en probleempjes die zich kunnen voordoen en kleine kansen bieden om los te laten en het niet hebben van controle te oefenen in tijden waarin het proberen controle te krijgen over ons leven centraal staat.

Ook bij zo’n kleine obstakeltjes heb je altijd de keuze om veel energie te steken in het onmiddellijk op te lossen of het even te laten gebeuren omdat dat misschien dan even comfortabeler is. Misschien heb je op dat moment even weinig energie in het algemeen of word je met heel veel tegelijk en ook grotere hindernissen geconfronteerd. Kunnen kiezen en even laten bestaan zonder onmiddellijk te moeten oplossen kan ook heel bevrijdend zijn. Zo ook met lichamelijke ongemakken of niet direct op te lossen muizenissen. Door even te laten bestaan, wel vast te stellen en wat tijd te geven, krijg je misschien ook ruimte voor een “oplossing” of een andere kijk erop.

Ik denk tijdens mijn wandelingetje met Amanda ook aan de woorden van mijn dochter die ook niet toevallig regelmatig tegen mij zegt “ laat het los mama”. Dus laat ik nu al 4 dagen in het banale van het leven, even de controle wat los. Soms kan iets onverwachts dat niet onmiddellijk gecontrolleerd kan of hoeft te worden ook iets fijns in zich dragen zoals een dagelijks kort wandelingetje extra.

De keuze hebben om niet te dikwijls te moeten controleren en na te gaan hoe belangrijk of banaals iets is in het groter geheel van je leven en van daaruit kijken of het even mag en kan blijven bestaan, voelt heel rustgevend.

En Amanda, die gaf haar ontsnappingsroute zelf wat weg toen ze op dag 5 geklemd tussen de schuur en het binnenhok luid kakkelde en op die manier de opening ertussen toond